Mijn Profiel

Nuttige links: 

Plankeplakkerke Atelier op Facebook

Vriendenkunstennars en creatieve liefhebbers

 

Graag had ik onze nieuwe aanwinst even BELICHT

Belicht is het juiste woord want MD staat niet graag in de spotlight als het over zichzelf gaat

Hij laat liever het licht schijnen op de anderen

Hij is een grootmeester in het "aanwakkeren van het licht" bij iedereen

Daarom is het NU de tijd en ook mijn taak om hem in het zonnetje te zetten want hij is het waard

Ik ken MD al sinds mijn jeugd en bewonder hem voor alles wat hij is en doet

Sinds 8 jaar zijn onze paden samengekomen en mocht ik getuige zijn van zijn evolutie als kunstenaar

Van pentekenaar over boetseren en computer made futuristische tekeningen naar wat nu zijn hart , mind en soul veroverd heeft

EXCLUSIEF PAPIERSNIJKUNST

Plankeplakkerke is zijn pseudoniem die de beginfase typeerd

Eigenlijk begon het met "stenen leggen"

Honderden heeft hij er geknipt en geplakt om zo mooie gebouwen en steden tot stand te brengen

Nadien pas kwamen de plankskes voor de houten steden en gebouwen

Duizenden heeft hij er gekerfd ,gesneden en geplakt

Hierbij bleef het niet, weldra waagde hij zich aan voertuigen en later zelfs aan personen

Ik zag een evolutie van verleden naar toekomst , van middeleeuwse gebouwen naar futuristische voertuigen en universele wezens

Deze ommezwaai zal zekers te maken hebben met zijn onvoorwaardelijke liefde voor scienfiction en het heelal

Beiden hebben hem sinds zijn prille jeugd in de ban en zijn de ideale voedingsbodem voor zijn creativiteit

Kunst is voor hem "ZIJN"

Wanneer hij binnen stapt in deze bewustzijnstoestand van "creatief zijn" dan versmelt hij met het leven

Hij schept zo vanuit de overvloed van deze onuitputtelijke bron

Daar voelt hij zich thuis en EEN

Op deze momenten is hij graag met rust gelaten zodat hij zichzelf totaal kan verliezen in de toestand van TOTAAL ZIJN

Hartegroet sophie

 

Geachte,

Moge geluk en een goede gezondheid steeds een deel van uw weg zijn.

Men vroeg me mezelf kort voor te stellen en de achtergrond wat in te kleuren; sta me toe een poging te wagen.

Boeken en strips waren mijn ontsnapping, het waren mijn vrienden, mijn thuis. Ze toonden me dat er daarbuiten meer was tussen hemel en aarde. Het probleem was, hoe geraak ik daar. Maar het was niet alleen dat. Het was ook de liefde voor wat er nog daarbuiten was, mogelijk was, de pracht van de veelzijdigheid, de pracht van de onbeperkte mogelijkheden. Boeken openden de deuren naar de geschiedenis en zo doende ook naar de kunst, de oude meesters. Met ogen zo groot als borden verwonderde ik me over het meesterschap, de liefde, de passie, het geduld, de nauwgezetheid. Het inspireerde me zelf schuchtere pogingen te wagen.

Het leven kwam ertussen. Het lezen en tekenen kreeg een achtergrond rol. Alles was zelfscholing, er was niet veel meer waar ik opgroeide. Het was een deel van mezelf, een stille liefde die ik met me meedroeg.Waarvan ik weinig sporen zag in het dagdagelijkse leven. Maar ik bleef zoeken, oefenen.  

Het leven was zoals het was. De prijs die ik moest betalen was niet gering, als meervoudig slachtoffer dreef ik mezelf de diepte in. Tot op een punt waar je kiest. Waarom  zou je kiezen voor het leven, of niet. Met een mogelijke einddatum stopte ik en stelde die vraag. De lijst van antwoorden  groeiden langs beide kanten, nogmaals mezelf bedelvend. Ik geloofde in de magie des levens en ik geloofde in het potentieel van de mens, zo ook het mijne. Genoeg om eindelijk het zelf in handen te grijpen, en “ervoor” te gaan.   

Achtentwintig jaar bestond mijn leven uit studeren, trainen, lesgeven. Slapeloos stormde ik door een veelzijdige levenswandel, vechtend om te overleven, vechtend om te kunnen leven. Deel zijn van de grote en kleine wonderen des levens, het was een wel zeer unieke weg. Met wat werkte, hielp ik mezelf en anderen. Ik geloof in het potentieel van de mens, zo ook in het mijne. Geloof ook dat een potentiaal hebben nog niets wil zeggen.

De wilde haren zijn al lang weg en wat nog rest aan haren zijn grijs geworden. De zoektochten zijn ten einde. Ik ben. Terugkijkend kan ik alleen maar lachen. Ik ben een mens met alles erop en eraan. En iedere seconde telde, ik kan terugkijken met een zekere voldoening.

De tijden van dag en nacht in de weer zijn, zijn voorbij. Na een terdege tijd van bezinnen en bezinken is er opeens een ruimte die ik eerder nooit had. Ruimte om mezelf te zijn en me eerlijk en oprecht te uiten. In alle nederigheid en eenvoud zet ik mijn eerste stappen in een nieuwe levenswending. Ergens diep in me kom ik na een heel lange reis terug thuis. Schuchter klop ik aan de deur, nerveus als een kind op zijn eerste schoolreis. Na alle antwoorden gevonden te hebben, heb ik geen antwoord op mijn zijn. De liefde en passie, het geduld, de nauwgezetheid, het durven dromen, het trachten dromen om te zetten in realiteit.

Wie zijn wij als middelpunt van ons eigenste universum, wie zijn wij als onooglijk klein deeltje van het totale universum? 

Mijn naam is Mario D., twaalf stielen, dertien ongelukken, een man van alle markten thuis, het manusje van alles en niets, dromer, realist. What’s in a name? Mens, met alles erop en eraan, een deel gemeenschappelijk, een deel uniek. In een veranderende wereld ben ik een zandkorrel op een strand.  Weet dat ik niet graag gestoord wordt als ik “bezig” ben, en, dat men nooit iets te licht mag nemen, je weet nooit.

Laat het me zo stellen, dank u voor het me toestaan een poging te wagen, in alle eenvoud en nederigheid zal ik mijn uiterste best doen mezelf te zijn met alles erop en eraan.

Mochten er vragen zijn of bedenkingen of wat dan ook, aarzel niet me te contacteren, met alle respect en genoegen zullen we trachten licht in het duister te werpen.

Dank u

Mario D.