Verwarmingselement - Kind Op Schommel
Ergens onderweg op dit kunstpad begon ik tweezijdige werken te maken. Verwarmingselement – Kind Op Schommel (ergens tussen 1998 en 2000) is een van de eerste. Een improvisatie. Aan de ene kant een abstract werk met daarin een stuk koper van een kapotte boiler verwerkt, aan de andere kant een soort van geschilderd 'landschap' met een figuur zittend op een schommel. Het werk werd gemaakt op een verweerd gevonden paneel.
Deze tweezijdige werken zijn mijns inziens gerelateerd aan werken waar de vraag naar de relatie kunstwerk en omgeving een rol speelt. Ik maakte ook werken die in verschillende richtingen kunnen gedraaid worden (“De Trage Tijd”), niet eens noodzakelijk in een veelvoud van een 90 graden hoek (“Kandinsky Birds – Balance”). Bij anderen werken werd de kader al dan niet deel van het kunstwerk. En bij de tweezijdige werken is er geen duidelijke voor en achterkant, daarmee tevens de grens vervagend tussen het schilderij als twee en drie dimensionaal object. Althans zo zie ik het nu ik na twee decennia terug kijk op mijn werk met één oog dat van de 'auteur' en met het andere (mogelijk meer neutrale) oog van de toeschouwer / criticus.
Naast de relatie kunst omgeving meen ik andere 'interesses' te bemerken die het ontstaan van tweezijdige werken kunnen verklaren: een drang om de aarde zo weinig mogelijk te belasten zonder ondertussen mezelf de vrijheid van het creatieproces te ontnemen. Een spanningsveld dat in zowat elk werk een rol speelt. Het is alsof er een toestemming van 'het leven' dient te zijn vooraleer een werk tot stand kan komen. Kunst bestaat niet in een vacuüm, noch staat het los van moraliteit. Althans voor mij. Mijn voorliefde voor 'geconcentreerde' kunst eerder dan het werken in een bepaalde 'stijl' is ook gerelateerd aan dit plaatsen van de kunst in een moreel kader. Het gaat niet om productie maar om betekenis.
Een derde onstaansreden voor de tweezijdige werken meen ik te zien in de oneindigheid van originaliteiten die mogelijk zijn en de nieuwsgierigheid van allen te proeven. Het experiment, de improvisatie, het verrast zijn door de kunst die doorheen de kunstenaar ontstaat en die als zoveel meer ervaren wordt dan een 'allerindividueelste expressie van een allerindividueelste emotie'. Maar ik denk dat dit thema ons wat te ver van dit schilderijtje zelf afleidt.
Dat de twee zijden van dit werk een andere 'stijl' lijken te hebben is in feite slechts een illusie gebaseerd op een visuele impressie. In feite wordt door deze verscheidenheid juist de 'betekenis' van het werk benadrukt.
Men zou zich de vraag kunnen stellen hoe zo een werk te presenteren. Rechtop staand, in een doos, met een aangepaste kader die geen voor- en achterkant heeft, of juist wel? In dit geval heb ik daarvoor geen duidelijke preferentie, noch de neiging daar een 'oplossing' voor te vinden. Dit werk is wat het nu is en zoals het nu is is het goed voor mij. Een schilderijtje met een verhaal, zoals ik er meer kon maken. Een kind op een schommel en een verwarmingselement...
Pièce unique met certificaat.
